Boze kleuter of …… sfeergevoelig?

Het laatste jaar weten steeds meer ouders van jonge kinderen die zo boos of verdrietig zijn mijn praktijk te vinden. Ouders die radeloos zijn en niet meer weten wat ze moeten doen. Ouders die al veel uit de kast gehaald hebben om er voor te zorgen dat die heftige buien stoppen. Ouders die niet opgewassen zijn tegen de boosheid, het verdriet en de explosies. Ouders die praten over “meltdowns” bij hun 4 jarige. Ouders die het gevoel hebben dat niet zij, maar de boosheid van hun kind, bepaalt hoe de sfeer in het gezin is. Ouders die meebewegen, die “harde grenzen” omzeilen, die vinden dat ze teveel de televisie inzetten in de opvoeding of al helemaal niet beginnen aan tv kijken omdat stoppen hiermee standaard eindigt in een enorm conflict.

Vaak zeggen de ouders tegen mij; nou of ze hoog gevoelig is weet ik niet hoor. Ze heeft helemaal geen last van labeltjes in kleding, van teveel geluid of moeite met eten maar INTENS dat is ze zeker!

Met deze ouders duik ik vaak in de kenmerken van hoog sensitiviteit ondanks dat ze hier zelf niet direct aan denken. We onderzoeken de invloed van de prikkels die via de zintuigen binnen komen, en de kenmerken van diep nadenken en energetisch voelen.

Veel ouders roepen dan ineens iets als; “Hè ja, maar dat herken ik wel!” "Mijn kind weet het feilloos als ik verdrietig ben, mijn kind zorgt graag voor andere en is zo lief tegen (jongere) kinderen. En ja nu je het zegt; toen ik het heel druk had op mijn werk of als ik moe thuis kom dan veranderd haar gedrag echt. Soms wil ze me gewoon niet knuffelen! En toen de juf er erg vermoeid uit zag was ze er ook maar druk mee."

Jonge kinderen die veel voelen van de sfeer en emoties van de mensen om hun heen kunnen dit vaak nog niet plaatsen. Deze kinderen worden soms letterlijk overweldigd door de wereld om hem heen en kunnen hier nog geen woorden aangeven. Soms uit zich dit in buikpijn, hoofdpijn en vermoeidheid. Vaak zijn ze eind van de dag op en is iets kleins al te veel.

Wanneer ze al wel in staat zijn om zichzelf hier staande in te houden keuren wij (ouders, school, familie) dit vaak af. Mijn dochter wilde bijvoorbeeld geen handje geven aan bepaalde crèche leidsters of juffen in de kleuterklas. Maar ook wanneer iemand uit de familie een slechte dag had gehad wilde ze niet op schoot als dreumes. En hoe vaak zeggen wij niet, kom op, even netjes gedag zeggen! Och, oma krijgt toch wel een kusje? Hiermee gaan we eigenlijk over de grenzen en de eigen wijsheid van deze kinderen heen.

Een andere uitdaging voor deze jonge kinderen is dat wij vaak geneigd zijn kinderen niet te belasten met wat wij voelen of ervaren. We houden ons groot, zijn ons onvoldoende bewust van onze eigen stress, vermoeidheid en emoties. We proberen alle ballen hoog te houden en soms is er sprake van een niet lullen maar poetsen mentaliteit.

Hierdoor ontnemen we onze kinderen de kans om te leren welke gevoelens er zijn. En zenden we dubbele signalen uit. Nee hoor, het gaat goed in plaats van mamma is boos. Kom op, even doorzetten in plaats van ik ben moe. We vergeten vaak dat deze kinderen het echt wel (onbewust) weten dat er iets speelt en maken hiermee hun wereld onveiliger.

Wanneer ouders dit zich bewust worden, meer hun eigen gevoelens gaan herkennen en benoemen naar hun kind en hun kinderen respecteren in hun eigen wijsheid zie je vaak dat de boosheid bij deze kinderen sterk vermindert.

Nicole de Gruijter

Opvoed en Kindercoach bij praktijk Intense Kinderen

www.intensekinderen.nl