GESCHEIDEN OUDERS
het GEVOEL van AFGESCHEIDEN zijn
Vlak voor de bel gaat, als haar klasgenootjes nog door het lokaal lopen en druk met elkaar lachen en kletsen, staat Madelief met haar gezicht naar de deur, richting de gang. Ze huilt geluidloos en bibbert een beetje. Mama bracht haar net naar school. Maandagochtend.
De mamaweek sluit af en de papaweek begint. Vorige week net andersom en volgende week ook weer. Zo hebben de gescheiden ouders van Madelief om beurten een week lang de kinderen. En op maandagochtend zit Madelief altijd vol met O jee gedachten en O jee gevoelens. Vanwege die grote overgang.
Dezelfde week en toch heel anders. Want mama en papa zijn heel verschillend. En hun huizen ook. Madelief houdt niet van veranderingen. Kon alles maar altijd hetzelfde zijn, maar dat kan niet meer. Elke maandagochtend voelt ze de scheiding. Wordt ze weer afgescheiden van 1 van de 2. Steeds schakelen en weer wennen, dat vind Madelief ronduit naar. Madelief is heel gevoelig. Ze merkt verschil in energie sterk op. En alle andere verschillen. Zo anders als haar jongere broertje die dat juist leuk vind. Weer iets nieuws.
Madelief ziet veel beren op de weg. Bedenkt wat er allemaal mis kan gaan. Voelt onrust in haar lijf en pijntjes, wat haar nog meer verdriet brengt.
Ik ben deze dag haar juf en roep haar bij me. Ik verwoord O jee gevoelens die ze zou kunnen hebben en vraag of het klopt. Ze knikt. Dan noem ik O jee gedachten. En ook dat klopt, zie ik. Haar ogen worden weer iets helderder. Dan ga ik alle O jee's langst en zet daar een Oké gevoel of gedachte tegenover. Ik zie haar lijfje ontspannen. Ik vraag of het zo even goed is en ze knikt weer.
We gaan beginnen. De bel is allang gegaan. Als ik haar gedurende de dag zie wegdromen of licht zie bibberen (ze heeft het heel snel koud), dan verwoord ik weer een O jee en een Oké die de plaats van de O jee in mag nemen. Ik zie dat ze het oppakt. Zo mooi.
Zo'n mooi en gevoelig zieltje. Madelief, die dag mijn hartendief.
Esi Strootman
Praktijk Nowadayskids/Aerdenhout-Hillegom